Οι περισσότεροι ενήλικοι τείνουν να θεωρούν τις συγκρούσεις των παιδιών ως ανεπιθύμητες και προσπαθούν να τις αποτρέψουν ή να παρέμβουν σε αυτές. Νεότερες θεωρίες και έρευνες, όμως, υποστηρίζουν ότι οι συγκρούσεις με συνομηλίκους συμβάλλουν στην ανάπτυξη του παιδιού και αντιπροσωπεύουν μία σημαντική πτυχή της κοινωνικής τους αλληλεπίδρασης (Rende, & Killen, 1992. Ross, & Konant, 1992. Azmitia, & Montgomery, 1993. Όπως σημειώνεται στο: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, 2011α: 14).


Πρωτογενής αναφορά: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων». Στο: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Κοινωνική και Συναισθηματική Αγωγή στο σχολείο: Πρόγραμμα για την προαγωγή της ψυχικής υγείας και της μάθησης στη σχολική κοινότητα (Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση-Γ', Δ', Ε', ΣΤ' Δημοτικού)». Αθήνα: τυπωθήτω, 14.

Δευτερογενείς αναφορές:

[1] Azmitia, M., & Montgomery, R., (1993). "Friendship, transacrive dialogues and the development of scientific reasoning". Social Development, 2, 202-221.
[2] Rende, R.D., & Killen, M., (1992). "Social inteactional antecedents to conflict in young children". Early Childhood Research Quarterly, 7(4), 551-563.

[3] Ross, H.S., & Conant, C.L., (1992). "The social structure of early conflict: Interaction, relationships and alliances". In: Shantz, C., & Hartup, W., (Eds.). "Conflict in child and adolescent development". (pp. 153-185). Cambridge, UK: Cambridge University Press.