Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019
Τι καθιστά μία διδακτική εργασία επιτυχημένη/αποτελεσματική/λειτουργική;
"[Η διαφοροποιημένη διδασκαλία] [...] δεν είναι μία επιτυχημένη διδασκαλία που κρατά τους μαθητές απασχολημένους, αλλά μία διδασκαλία που βοηθά τους μαθητές να αναπτύξουν περαιτέρω βασικές δεξιότητες και έννοιες" (Tomlinson, 1999. Όπως αναφέρεται στο: Βαλιαντή, & Κουτσελίνη-Ιωαννίδου, 2008: 9).
Αναφορά (πρωτογενής): Βαλιαντή, Σ., & Κουτσελίνη-Ιωαννίδου, Μ., (2008). Εφαρμογή της Διαφοροποίησης της Διδασκαλίας σε τάξεις μικτής ικανότητας: Προύποθέσεις και θέματα προς συζήτηση. Παγκύπριο Συνέδριο Παιδαγωγικής Εταιρείας Κύπρου: 9).
Αναφορά (δευτερογενής): Tomlinson, C.A., (1999). The Differentiated Classroom: Responding to the Needs of All Learners. ASCD. Alexandria, VA.
Αναφορά (πρωτογενής): Βαλιαντή, Σ., & Κουτσελίνη-Ιωαννίδου, Μ., (2008). Εφαρμογή της Διαφοροποίησης της Διδασκαλίας σε τάξεις μικτής ικανότητας: Προύποθέσεις και θέματα προς συζήτηση. Παγκύπριο Συνέδριο Παιδαγωγικής Εταιρείας Κύπρου: 9).
Αναφορά (δευτερογενής): Tomlinson, C.A., (1999). The Differentiated Classroom: Responding to the Needs of All Learners. ASCD. Alexandria, VA.
L.S. Vygotsky-Ρώσος ψυχολόγος-Προβληματισμός/Σκέψη
Καμία έννοια δεν αποκτάται και δε λειτουργεί μεμονωμένα, παρά μόνο σε διαδικασίες που έχουν να επιτελέσουν έναν ρόλο:
- επικοινωνίας
- σημειοδότησης ή
- επίλυσης προβλήματος.
Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019
Η ιστορία του ανθρώπινου είδους ... (B. Russell)
«Είδα, μια μέρα, ένα παιδί στο σχολείο να κακομεταχειρίζεται ένα μικρότερο αγόρι. Αγανάκτησα, αλλά μου απάντησε: "Οι μεγαλύτεροι με χτυπούν κι εγώ χτυπώ τους μικρότερους. Είναι δίκαιο". Με αυτά τα λόγια, συνόψισε την ιστορία του ανθρώπινου είδους».
~ B. Russell, Βρετανός φιλόσοφος.
~ B. Russell, Βρετανός φιλόσοφος.
Department of Education, Training and Youth Affairs (2001: 161)
Only schools fail, not students (Department of Education, Training and Youth Affairs, 2001: 161).
Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019
"Διαφορετικότητα και εκπαίδευση στην ιδιότητα του πολίτη. Παγκόσμια προοπτική" (Banks, 2002) (Επιμ. Παλαιολόγου, 2012). Αθήνα: Μεταίχμιο: 339.
Μέσα σε ένα πολυσύνθετο σύνολο που θα απαρτίζεται από τα επιμέρους άτομα και τις διαφορές τους και στο πλαίσιο της κοινής προσπάθειας που δημιουργεί χώρο για τη δράση των πολιτών, διαμορφώνονται ανθρώπινα όντα που πιέζουν για τη διαμόρφωση νέων κοινωνικών σχέσεων [Goncalves e Silva. Στο: (Επιμ.) Banks, 2002: 339].
Αναφορά: Goncalves e Silva, P.B., (2002). Υπηκοότητα και εκπαίδευση στη Βραζιλία: Η συμβολή των Ινδιάνων και των μαύρων στον αγώνα για υπηκοότητα και αναγνώριση. Στο: (Επιμ.) Banks, J.A., (2002). Διαφορετικότητα και εκπαίδευση στην ιδιότητα του πολίτη. Παγκόσμια προοπτική. (Επιμ. Παλαιολόγου, Ν., 2012). σσ. 309-347. Αθήνα: πεδίο.
Αναφορά: Goncalves e Silva, P.B., (2002). Υπηκοότητα και εκπαίδευση στη Βραζιλία: Η συμβολή των Ινδιάνων και των μαύρων στον αγώνα για υπηκοότητα και αναγνώριση. Στο: (Επιμ.) Banks, J.A., (2002). Διαφορετικότητα και εκπαίδευση στην ιδιότητα του πολίτη. Παγκόσμια προοπτική. (Επιμ. Παλαιολόγου, Ν., 2012). σσ. 309-347. Αθήνα: πεδίο.
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019
Στιγμή μου
Η ενημέρωση είναι ο θεμέλιος λίθος για την ενίσχυση του επαγγελματισμού σε έναν τομέα. Δίχως τη συνεχή ενημέρωση (και τον αναστοχασμό), η ανάπτυξη του επαγγελματισμού κρίνεται ανέφικτη και δίχως τον επαγγελματισμό, οποιαδήποτε εργασία μπορεί να θεωρηθεί ως δυσλειτουργική/μη επαρκής/αναποτελεσματική.
Στιγμή μου
Στιγμή μου
«Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ», του Μίλτου Σαχτούρη | 1958
Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου
Τη μίαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου
Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου
Τη μίαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου
Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω
«Για τον όρο "μετανάστες"» | 1937
«Για τον όρο "μετανάστες» του Γερμανού συγγραφέα Bertolt Brecht.
Μετάφραση: Πλωρίτης Μ.
Μετάφραση: Πλωρίτης Μ.
«Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
"Μετανάστες".
Θα πει, κείνοι που άφησαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα' ναι, μα εξορία.
Έτσι, παραμένουμε' δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το
παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας με ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτα απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσα μ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντηλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ.
Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα».
«Για τον όρο "μετανάστες» του Bertolt Brecht.
Οι περισσότεροι ενήλικοι τείνουν να θεωρούν τις συγκρούσεις των παιδιών ως ανεπιθύμητες και προσπαθούν να τις αποτρέψουν ή να παρέμβουν σε αυτές. Νεότερες θεωρίες και έρευνες, όμως, υποστηρίζουν ότι οι συγκρούσεις με συνομηλίκους συμβάλλουν στην ανάπτυξη του παιδιού και αντιπροσωπεύουν μία σημαντική πτυχή της κοινωνικής τους αλληλεπίδρασης (Rende, & Killen, 1992. Ross, & Konant, 1992. Azmitia, & Montgomery, 1993. Όπως σημειώνεται στο: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, 2011α: 14).
Πρωτογενής αναφορά: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων». Στο: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Κοινωνική και Συναισθηματική Αγωγή στο σχολείο: Πρόγραμμα για την προαγωγή της ψυχικής υγείας και της μάθησης στη σχολική κοινότητα (Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση-Γ', Δ', Ε', ΣΤ' Δημοτικού)». Αθήνα: τυπωθήτω, 14.
Δευτερογενείς αναφορές:
[1] Azmitia, M., & Montgomery, R., (1993). "Friendship, transacrive dialogues and the development of scientific reasoning". Social Development, 2, 202-221.
[2] Rende, R.D., & Killen, M., (1992). "Social inteactional antecedents to conflict in young children". Early Childhood Research Quarterly, 7(4), 551-563.
[3] Ross, H.S., & Conant, C.L., (1992). "The social structure of early conflict: Interaction, relationships and alliances". In: Shantz, C., & Hartup, W., (Eds.). "Conflict in child and adolescent development". (pp. 153-185). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Πρωτογενής αναφορά: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων». Στο: (Επιμ.) Χατζηχρήστου, Χ.Γ., (2011α). «Κοινωνική και Συναισθηματική Αγωγή στο σχολείο: Πρόγραμμα για την προαγωγή της ψυχικής υγείας και της μάθησης στη σχολική κοινότητα (Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση-Γ', Δ', Ε', ΣΤ' Δημοτικού)». Αθήνα: τυπωθήτω, 14.
Δευτερογενείς αναφορές:
[1] Azmitia, M., & Montgomery, R., (1993). "Friendship, transacrive dialogues and the development of scientific reasoning". Social Development, 2, 202-221.
[2] Rende, R.D., & Killen, M., (1992). "Social inteactional antecedents to conflict in young children". Early Childhood Research Quarterly, 7(4), 551-563.
[3] Ross, H.S., & Conant, C.L., (1992). "The social structure of early conflict: Interaction, relationships and alliances". In: Shantz, C., & Hartup, W., (Eds.). "Conflict in child and adolescent development". (pp. 153-185). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019
Κριτικός γραμματισμός (Critical literacy)
Ο κριτικός γραμματισμός εμφανίζεται ως μία κοινωνιογλωσσική προσέγγιση της γλώσσας και είναι μία προσπάθεια συγκρότησης πλαισίου αρχών για την κατάκτηση δεξιοτήτων γραμματισμού, με απώτερο στόχο τη γλωσσική και κοινωνική ενδυνάμωση του ατόμου (Χατζησαββίδης, 2013).
«Κοιτώντας Τη Θάλασσα».
Προάστιο Αλχατζάρ Αλασουάντ. Δαμασκός. Μάρτιος, 2011. Στο σπίτι των Γετσόζι.
«Μητέρα: Αμάρ, μην αργήσεις στο μεσημεριανό, αγόρι μου. Ξέρεις πόσο στενοχωριέται η θεία σου, νομίζει ότι το κάνεις επίτηδες!
Αμάρ: Θα έρθουν και οι θείοι; Τι γιορτάζουμε;
Μητέρα: Τι να γιορτάζουμε, πρέπει να γιορτάζουμε κάτι, για να μαζευόμαστε σαν οικογένεια, να τρώμε μια Παρασκευή; Άντε, παλικάρι μου καλό, πήγαινε και μη μας κάνεις να σε περιμένουμε! Έχω να κάνω και τόσες ετοιμασίες, θα μαγειρέψω, κίμπε, μαζούκα και χαλβά. Πρέπει να φτιάξουμε και με τον πατέρα σου την αυλή, για να κάτσουμε έξω. Τόση όμορφη μέρα, είναι κρίμα να μην τη χαρούμε! Άντε, πήγαινε και όπως είπαμε!
Αμάρ: Θα επιστρέψω στην ώρα μου, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς στενοχώριες και με το στομάχι άδειο, για να μπορέσω να φάω όλα όσα θα έχεις φτιάξει. Μα όλα!
Τη φιλάει και αρπάζει μια τηγανιτή μελιτζάνα από την πιατέλα, χωρίς εκείνη να τον δει.
Πατέρας: Πού θα πας, ακριβώς; Δε μας είπες ...
Αμάρ: Θα βρω τα παιδιά από το Πανεπιστήμιο, έχουμε κανονίσει. Έχουμε να μελετήσουμε, κάνουμε μία έρευνα ...
Πατέρας: Α, πολύ ωραία! Τι έρευνα;
Αμάρ: Ερευνούμε, ε ... Ψάχνουμε να βρούμε .... (κοιτώντας έξω από το παράθυρο) τη, τη .... Τη θετική επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό. Ναι, αυτό ερευνούμε. Ναι, είναι εργασία, μεγάλη εργασία. Θα μας πάρει καιρό να την υλοποιήσουμε. Είναι κάτι που σχετίζεται, άμεσα, με το πεδίο της επιστήμης μου.
Πατέρας: Εντάξει, αγόρι μου, κατάλαβα. Πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα και είμαι περίεργος να δω και τα αποτελέσματά της! Μη σε κρατάω άλλο, άντε, πήγαινε να μελετήσεις και, όπως σου είπε και η μητέρα σου, μη μας κάνεις να σε περιμένουμε. Ξέρεις τι παθαίνει η μάνα σου, όταν κάθεσαι πολύ στον ήλιο ...
Αμάρ: Δε θ' αργήσω, μπαμπά. Να με περιμένετε, μην ξεκινήσετε χωρίς εμένα! Σου δίνω το λόγο μου».
Παραλία. Χίος | 15 Ιουνίου, 2016.
«Αμάρ: Βγήκα από το σπίτι. Πέρασα απ' τον κήπο με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές. Έκοψα ένα από εκείνα τα μωβ, που ήταν τα πιο ευωδιαστά, δώρο της γιαγιάς μου, για το καινούργιο σπίτι. Έκλεισα την αυλόπορτα και η τσέπη μου πιάστηκε στον χαλασμένο μεντεσέ, που ο μπαμπάς ποτέ δε θυμόταν να φτιάξει. Ήθελα τόσο να τη δω, είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου! Δεν ήθελα να με περιμένει ... Ρωτάς τι είναι αυτό που με βασανίζει; Σκέφτομαι, συνέχεια, πώς θα ήταν σήμερα η ζωή μου, αν εκείνη η βόμβα δεν είχε πέσει στην πόλη μου εκείνη τη μέρα, εκείνη την ώρα ... Αν την είχα συναντήσει, αν προλάβαινα να της πω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, αν, προτού προλάβει να σκεφτεί ότι είμαι τρελός, θα μου έλεγε κι αυτή ότι είναι ερωτευμένη ... Κι εγώ θα ήμουν ευτυχισμένος και θα γυρνούσα στο σπίτι στην ώρα μου ... Αν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που έτρωγα φαγητό της μαμάς μου, θα έτρωγα όλη την πιατέλα με τις μελιτζάνες ... Πόσο θα ήθελα να ξαναπιαστώ σ' αυτόν τον μεντεσέ! Πόσο θα ήθελα να με περίμεναν στο τραπέζι, όλοι τους! Η μητέρα, ο πατέρας, η θεία, ο θείος, και να τρώγαμε στον ανθισμένο κήπο! Αυτός ο ήλιος που πέφτει πάνω στο σώμα μου, τώρα εδώ, μου θυμίζει την έρευνα που σκαρφίστηκα. Τότε, είχε πλάκα. Τώρα, ο ήλιος με καίει.
Φωνή: Αμάρ, μπες στη θάλασσα, επιτέλους! Δεν ξέρεις τι ωραίο που είναι το νερό, σήμερα!
Αμάρ: Ναι, το νερό είναι σαν δάκρυα ...» (Απόσπασμα από το Αλισάχνες: Η Προσφυγική Κρίση μέσα από τη θεατρική γραφή, σελ. 29-31).
Πηγή: Ματσακίδου, Σ., & Μπάμη, Ί., (2018). Αλισάχνες: Η Προσφυγική Κρίση μέσα από τη θεατρική γραφή. Επιστημονική επιμέλεια: Μιχαήλ, Δ., (2018). Θεσσαλονίκη: Εκδοτικός Οίκος Κ. & Μ. Αντ. Σταμούλη, 29-31.
«Μητέρα: Αμάρ, μην αργήσεις στο μεσημεριανό, αγόρι μου. Ξέρεις πόσο στενοχωριέται η θεία σου, νομίζει ότι το κάνεις επίτηδες!
Αμάρ: Θα έρθουν και οι θείοι; Τι γιορτάζουμε;
Μητέρα: Τι να γιορτάζουμε, πρέπει να γιορτάζουμε κάτι, για να μαζευόμαστε σαν οικογένεια, να τρώμε μια Παρασκευή; Άντε, παλικάρι μου καλό, πήγαινε και μη μας κάνεις να σε περιμένουμε! Έχω να κάνω και τόσες ετοιμασίες, θα μαγειρέψω, κίμπε, μαζούκα και χαλβά. Πρέπει να φτιάξουμε και με τον πατέρα σου την αυλή, για να κάτσουμε έξω. Τόση όμορφη μέρα, είναι κρίμα να μην τη χαρούμε! Άντε, πήγαινε και όπως είπαμε!
Αμάρ: Θα επιστρέψω στην ώρα μου, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς στενοχώριες και με το στομάχι άδειο, για να μπορέσω να φάω όλα όσα θα έχεις φτιάξει. Μα όλα!
Τη φιλάει και αρπάζει μια τηγανιτή μελιτζάνα από την πιατέλα, χωρίς εκείνη να τον δει.
Πατέρας: Πού θα πας, ακριβώς; Δε μας είπες ...
Αμάρ: Θα βρω τα παιδιά από το Πανεπιστήμιο, έχουμε κανονίσει. Έχουμε να μελετήσουμε, κάνουμε μία έρευνα ...
Πατέρας: Α, πολύ ωραία! Τι έρευνα;
Αμάρ: Ερευνούμε, ε ... Ψάχνουμε να βρούμε .... (κοιτώντας έξω από το παράθυρο) τη, τη .... Τη θετική επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό. Ναι, αυτό ερευνούμε. Ναι, είναι εργασία, μεγάλη εργασία. Θα μας πάρει καιρό να την υλοποιήσουμε. Είναι κάτι που σχετίζεται, άμεσα, με το πεδίο της επιστήμης μου.
Πατέρας: Εντάξει, αγόρι μου, κατάλαβα. Πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα και είμαι περίεργος να δω και τα αποτελέσματά της! Μη σε κρατάω άλλο, άντε, πήγαινε να μελετήσεις και, όπως σου είπε και η μητέρα σου, μη μας κάνεις να σε περιμένουμε. Ξέρεις τι παθαίνει η μάνα σου, όταν κάθεσαι πολύ στον ήλιο ...
Αμάρ: Δε θ' αργήσω, μπαμπά. Να με περιμένετε, μην ξεκινήσετε χωρίς εμένα! Σου δίνω το λόγο μου».
Παραλία. Χίος | 15 Ιουνίου, 2016.
«Αμάρ: Βγήκα από το σπίτι. Πέρασα απ' τον κήπο με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές. Έκοψα ένα από εκείνα τα μωβ, που ήταν τα πιο ευωδιαστά, δώρο της γιαγιάς μου, για το καινούργιο σπίτι. Έκλεισα την αυλόπορτα και η τσέπη μου πιάστηκε στον χαλασμένο μεντεσέ, που ο μπαμπάς ποτέ δε θυμόταν να φτιάξει. Ήθελα τόσο να τη δω, είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου! Δεν ήθελα να με περιμένει ... Ρωτάς τι είναι αυτό που με βασανίζει; Σκέφτομαι, συνέχεια, πώς θα ήταν σήμερα η ζωή μου, αν εκείνη η βόμβα δεν είχε πέσει στην πόλη μου εκείνη τη μέρα, εκείνη την ώρα ... Αν την είχα συναντήσει, αν προλάβαινα να της πω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, αν, προτού προλάβει να σκεφτεί ότι είμαι τρελός, θα μου έλεγε κι αυτή ότι είναι ερωτευμένη ... Κι εγώ θα ήμουν ευτυχισμένος και θα γυρνούσα στο σπίτι στην ώρα μου ... Αν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που έτρωγα φαγητό της μαμάς μου, θα έτρωγα όλη την πιατέλα με τις μελιτζάνες ... Πόσο θα ήθελα να ξαναπιαστώ σ' αυτόν τον μεντεσέ! Πόσο θα ήθελα να με περίμεναν στο τραπέζι, όλοι τους! Η μητέρα, ο πατέρας, η θεία, ο θείος, και να τρώγαμε στον ανθισμένο κήπο! Αυτός ο ήλιος που πέφτει πάνω στο σώμα μου, τώρα εδώ, μου θυμίζει την έρευνα που σκαρφίστηκα. Τότε, είχε πλάκα. Τώρα, ο ήλιος με καίει.
Φωνή: Αμάρ, μπες στη θάλασσα, επιτέλους! Δεν ξέρεις τι ωραίο που είναι το νερό, σήμερα!
Αμάρ: Ναι, το νερό είναι σαν δάκρυα ...» (Απόσπασμα από το Αλισάχνες: Η Προσφυγική Κρίση μέσα από τη θεατρική γραφή, σελ. 29-31).
Πηγή: Ματσακίδου, Σ., & Μπάμη, Ί., (2018). Αλισάχνες: Η Προσφυγική Κρίση μέσα από τη θεατρική γραφή. Επιστημονική επιμέλεια: Μιχαήλ, Δ., (2018). Θεσσαλονίκη: Εκδοτικός Οίκος Κ. & Μ. Αντ. Σταμούλη, 29-31.
«Οι χωριάτες τούς φιλεύανε ψωμί σταρένιο και γάλα,
ύστερα βγαίναν στις πόρτες
και τους εύχονταν ο Θεός να' ναι μαζί τους στον δρόμο τους.
Αυτοί οι χωριάτες δεν ξέραν αν ήταν, ακόμα, πόλεμος
για είχε τελειώσει, δεν ξέραν τίποτα.
Ξέραν, μονάχα, πως άνθρωποι τούς γύρευαν ψωμί,
και το' δίναν με την απλότητα που έχουν
όλες οι μεγάλες πράξεις».
Ηλίας Βενέζης
ύστερα βγαίναν στις πόρτες
και τους εύχονταν ο Θεός να' ναι μαζί τους στον δρόμο τους.
Αυτοί οι χωριάτες δεν ξέραν αν ήταν, ακόμα, πόλεμος
για είχε τελειώσει, δεν ξέραν τίποτα.
Ξέραν, μονάχα, πως άνθρωποι τούς γύρευαν ψωμί,
και το' δίναν με την απλότητα που έχουν
όλες οι μεγάλες πράξεις».
Ηλίας Βενέζης
Εκπαίδευση και ετερότητα. Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής. (2002). Αθήνα: Μεταίχμιο, 175.
Είναι ελπιδοφόρο ότι το σχολείο παρουσιάζει μία κινητικότητα, τα τελευταία χρόνια, και δείχνει ότι αρχίζει να βγαίνει από αυτό τον αντιπαραγωγικό -σε ό,τι αφορά την κοινωνική και εθνική συνοχή- λήθαργο. Αλλά, η ταχύτητα της εξόδου δεν μπορεί να μας ενθουσιάζει, προς το παρόν. Το σχολείο βγαίνει από το χθες ζαλισμένο. Προχωρά προς το μέλλον ατενίζοντας το παρελθόν και έχοντας -όπως έχει συμβεί συχνά, στην πρόσφατη ιστορία του- στραμμένη την πλάτη του στο μέλλον. Οι σειρήνες του παρελθόντος είναι, ακόμη, έντονες και σαγηνευτικές, δεν είναι εύκολο να τις αποφύγει. Έτσι κι αλλιώς, είναι το σχολείο μίας κοινωνίας στην οποία, όταν τραγουδούν οι σειρήνες της παράδοσης, τα υπόλοιπα όργανα -ως δια μαγείας- ξεκουρδίζονται και φαλτσάρουν ή σωπαίνουν. Αλλά, όποιος προχωρά με την πλάτη προς το μέλλον δύσκολα θα αποφύγει τις λακκούβες του δρόμου που οδηγεί στο σύγχρονο ευρωπαϊκό και οικουμενικό περιβάλλον. Σε ένα σχολείο που, όταν το ρωτάς πόσα παιδιά έχει η πρώτη τάξη, προσαρμοζόμενο, πλήρως, στην εθνοτική λογική των σχετικών επιτροπών του Συμβουλίου της Ευρώπης, σου απαντά: «δεκαπέντε δικά μας και τρία Τσιγγανάκια», όπου στο διάλειμμα κάποιος«δικός μας μαθητής» θα πάει στον δάσκαλο και θα παραπονεθεί ότι «τα Γυφτάκια» τού έκλεψαν το μολύβι, για να εισπράξει την απάντηση του δασκάλου «Εγώ σας το είχα πει, αυτά δεν πρόκειται να μας αφήσουν τίποτε όρθιο», η συνείδηση εθνοτικής διαφοράς προωθείται, πλέον, ολοταχώς, μέσα από τον σχολικό θεσμό, χέρι-χέρι με την προκατάληψη και τη διάκριση. Η τσιγγάνικη ταυτότητα θα γίνει, τότε, εθνοτική ταυτότητα και ο μαθητής μας που έρχεται, σήμερα, από το φτωχόσπιτο, ξέροντας ότι είναι φτωχός, αλλά όχι και μειονοτικός, θα γίνει, αύριο, μέλος της τσιγγάνικης «μειονότητας». Αν, όμως το σχολείο δώσει προτεραιότητα στο παιδί ως πρόσωπο, και όχι ως δείγμα μίας συλλογικότητας, αν σταματήσουν οι ετικέτες και οι αντωνυμίες και μπουν στη θέση τους τα κύρια ονόματα, αν οι αυλές των σχολείων πάψουν να είναι χώροι προπόνησης για τα γκέτο του αύριο και γίνουν χώροι συνάντησης και επικοινωνίας ατομικών βιογραφιών, οι προστάτες των μειονοτήτων, αλλά και οι θαυμαστές της εθνοτικής τάξης, θα μείνουν άνεργοι (Γκότοβος, 2002: 175).
Πηγή: Γκότοβος, Α.Ε., (2002). «Εκπαίδευση και ετερότητα. Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής». Αθήνα: Μεταίχμιο, 175.
Πηγή: Γκότοβος, Α.Ε., (2002). «Εκπαίδευση και ετερότητα. Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής». Αθήνα: Μεταίχμιο, 175.
"Εκπαίδευση και ετερότητα: Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής" [2002]: Γκότοβος, Α.Ε. - σελίδα 79 (υπόληψη διαπολιτισμικής παιδαγωγικής)
«[...] Δεν είναι καθήκον της διαπολιτισμικής παιδαγωγικής να διαλαλεί τους πολιτικούς συμβιβασμούς ως την τελευταία λέξη της διαπολιτισμικής σοφίας, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιουμένη. Όπως όλοι οι επιστημονικοί κλάδοι, έτσι και η διαπολιτισμική παιδαγωγική πρέπει -πρώτα απ' όλα- να προστατεύει, διαρκώς, τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία της, με άλλα λόγια, την ίδια την υπόληψή της» (Γκότοβος, 2002: 79).
Αναφορά: Γκότοβος, Α.Ε., (2002). Εκπαίδευση και ετερότητα. Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής. Αθήνα: Μεταίχμιο.
Αναφορά: Γκότοβος, Α.Ε., (2002). Εκπαίδευση και ετερότητα. Ζητήματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής. Αθήνα: Μεταίχμιο.
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019
"Διαπολιτισμικά παράθυρα"
Ας δώσουμε ένα τέλος στον εθνοκεντρικό μύθο,
που δε συνάδει με τις απαιτήσεις της ύστερης νεωτερικής εποχής.
Ας ολοκληρώσουμε τον φαύλο κύκλο του ατομικού συμφέροντος,
ο οποίος μονάχα πόνο και θλίψη προκαλεί
(καθώς και μία ψευδή ευτυχία που πηγάζει από το φαινόμενο του υπερκαταναλωτισμού).
Ας ενισχύσουμε την αγάπη, την αναγνώριση, τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση,
την πνευματική καλλιέργεια, τον αλφαβητισμό και την ερευνητικότητα.
Ας προσπαθήσουμε να ιδούμε τον κόσμο με άλλο μάτι,
λίγο πιο ανοιχτά και δημιουργικά.
Ας βρούμε την κατάλληλη ισορροπία,
ας σταματήσουμε τους πολέμους και τους επεκτατισμούς,
ας εκτιμήσουμε πράγματα που, ορισμένες φορές, θεωρούμε δεδομένα
κι ας βιώσουμε στιγμές που επιθυμούμε να βιώσουμε.
Ας αδράξουμε τις ευκαιρίες,
ας ανταποκριθούμε στις δυσμένειες και στους πόνους με ψυχική ανθεκτικότητα,
ας θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους
κι ας μάθουμε να επιλύουμε ειρηνικά και ώριμα τις εκάστοτε συγκρούσεις μας.
Ας προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε τις ξενοφοβικές μας αντιλήψεις
κι ας δώσουμε χαρά στους εαυτούς μας, στους προγόνους και στους απογόνους μας.
Ας "χτίσουμε" μία κοινωνία του μέλλοντος,
η οποία θα στηρίζεται στην ηθική καλλιέργεια και στον κριτικό στοχασμό.
Μία κοινωνία βιώσιμη,
όπου οι πολίτες θα αποσκοπούν στο καλό της ανθρωπότητας.
Ας ιδούμε τον ξένο ως φίλο
κι ας ερμηνεύσουμε ως πρόκληση την ετερότητα.
Ας ενδυναμώσουμε τον χαρακτήρα μας
κι ας "αγκαλιάσουμε" τα τεχνολογικά προϊόντα,
προσπαθώντας, παράλληλα, να εναρμονίσουμε
τα επιστημονικά επιτεύγματα με την ηθική πρόοδο.
Ας σταματήσουμε τούτη την κρίση,
ανθρωπιστική και οικονομική.
Ας στραφούμε στις τέχνες, στο παιχνίδι, στην εκπαίδευση και στην εργασία
κι ας αναγνωρίσουμε την αξία της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συνύπαρξης.
Ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε αρμονικά,
να διαφωνήσουμε εποικοδομητικά,
να αλληλοδράσουμε και να συνεργαστούμε,
να αγωνιστούμε για την ελευθερία
και να υπερασπιστούμε τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μας.
Στόχοι μας ας γίνουν η συνείδηση, η πληρότητα, η συναισθηματική αυτορρύθμιση,
η καλλιέργεια αυτοεκτίμησης και η ανάπτυξη της κοινωνικής λειτουργικότητας.
Ας σκοτώσουμε το "τέρας" που ονομάζεται ρατσισμός
κι ας γιορτάσουμε τη διαφορετικότητα.
Ας απολαύσουμε τις χαρές της ζωής.
Ας ενδιαφερθούμε για τον πλησίον μας
κι ας μοιραστούμε στιγμές, πράγματα και καταστάσεις.
Ας προβληματιστούμε για ορισμένα φαινόμενα
που δημιουργούν ανησυχία και εντάσεις
κι ας παλέψουμε για την προώθηση της δικαιοσύνης
και της κοινωνικο-πολιτικής και πολιτισμικής ισότητας.
Κέρκυρα. 2019.
που δε συνάδει με τις απαιτήσεις της ύστερης νεωτερικής εποχής.
Ας ολοκληρώσουμε τον φαύλο κύκλο του ατομικού συμφέροντος,
ο οποίος μονάχα πόνο και θλίψη προκαλεί
(καθώς και μία ψευδή ευτυχία που πηγάζει από το φαινόμενο του υπερκαταναλωτισμού).
Ας ενισχύσουμε την αγάπη, την αναγνώριση, τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση,
την πνευματική καλλιέργεια, τον αλφαβητισμό και την ερευνητικότητα.
Ας προσπαθήσουμε να ιδούμε τον κόσμο με άλλο μάτι,
λίγο πιο ανοιχτά και δημιουργικά.
Ας βρούμε την κατάλληλη ισορροπία,
ας σταματήσουμε τους πολέμους και τους επεκτατισμούς,
ας εκτιμήσουμε πράγματα που, ορισμένες φορές, θεωρούμε δεδομένα
κι ας βιώσουμε στιγμές που επιθυμούμε να βιώσουμε.
Ας αδράξουμε τις ευκαιρίες,
ας ανταποκριθούμε στις δυσμένειες και στους πόνους με ψυχική ανθεκτικότητα,
ας θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους
κι ας μάθουμε να επιλύουμε ειρηνικά και ώριμα τις εκάστοτε συγκρούσεις μας.
Ας προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε τις ξενοφοβικές μας αντιλήψεις
κι ας δώσουμε χαρά στους εαυτούς μας, στους προγόνους και στους απογόνους μας.
Ας "χτίσουμε" μία κοινωνία του μέλλοντος,
η οποία θα στηρίζεται στην ηθική καλλιέργεια και στον κριτικό στοχασμό.
Μία κοινωνία βιώσιμη,
όπου οι πολίτες θα αποσκοπούν στο καλό της ανθρωπότητας.
Ας ιδούμε τον ξένο ως φίλο
κι ας ερμηνεύσουμε ως πρόκληση την ετερότητα.
Ας ενδυναμώσουμε τον χαρακτήρα μας
κι ας "αγκαλιάσουμε" τα τεχνολογικά προϊόντα,
προσπαθώντας, παράλληλα, να εναρμονίσουμε
τα επιστημονικά επιτεύγματα με την ηθική πρόοδο.
Ας σταματήσουμε τούτη την κρίση,
ανθρωπιστική και οικονομική.
Ας στραφούμε στις τέχνες, στο παιχνίδι, στην εκπαίδευση και στην εργασία
κι ας αναγνωρίσουμε την αξία της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συνύπαρξης.
Ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε αρμονικά,
να διαφωνήσουμε εποικοδομητικά,
να αλληλοδράσουμε και να συνεργαστούμε,
να αγωνιστούμε για την ελευθερία
και να υπερασπιστούμε τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μας.
Στόχοι μας ας γίνουν η συνείδηση, η πληρότητα, η συναισθηματική αυτορρύθμιση,
η καλλιέργεια αυτοεκτίμησης και η ανάπτυξη της κοινωνικής λειτουργικότητας.
Ας σκοτώσουμε το "τέρας" που ονομάζεται ρατσισμός
κι ας γιορτάσουμε τη διαφορετικότητα.
Ας απολαύσουμε τις χαρές της ζωής.
Ας ενδιαφερθούμε για τον πλησίον μας
κι ας μοιραστούμε στιγμές, πράγματα και καταστάσεις.
Ας προβληματιστούμε για ορισμένα φαινόμενα
που δημιουργούν ανησυχία και εντάσεις
κι ας παλέψουμε για την προώθηση της δικαιοσύνης
και της κοινωνικο-πολιτικής και πολιτισμικής ισότητας.
Κέρκυρα. 2019.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)